Błąd na fakturze
Faktura korygująca Faktura korygująca jest narzędziem do naprawiania błędów na oryginalnej fakturze lub dostosowania jej do zmienionych warunków transakcji. Wystawiasz ją, gdy: Warto zaznaczyć, że tylko przedsiębiorca, który wystawił pierwotną fakturę, może wystawić fakturę korygującą. Faktura korygująca zawiera: Faktura korygująca in plus W sytuacji wystawienia faktur korygujących typu „in plus”, istnieje konieczność podwyższenia podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym pojawił się powód do takiego zwiększenia. To znaczy, że wszelkie korekty typu „in plus” realizowane są w okresie rozliczeniowym, w którym nastąpiło zwiększenie podstawy opodatkowania, na przykład gdy cena została później podniesiona po osiągnięciu pewnego poziomu rentowności. Faktura korygująca in minus Faktura korygująca, typu „in minus”, obniża podstawę opodatkowania w porównaniu z tą, która została określona na oryginalnej fakturze. Taki rodzaj faktury bierze się pod uwagę w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona, pod warunkiem, że: Jeśli nie masz odpowiednich dokumentów potwierdzających te warunki w okresie, gdy wystawiłeś fakturę korygującą, obniżenie podstawy opodatkowania i podatku należnego wykonujesz dopiero za okres rozliczeniowy, kiedy masz odpowiednią dokumentację. Istnieją wyjątki, gdzie wymagania te nie są stosowane, takie jak: Nabywca, którego faktura zakupowa jest korygowana „in minus”, musi obniżyć kwotę podatku naliczonego w odpowiednim okresie rozliczeniowym, jeśli warunki te zostały spełnione. Nota korygująca Jeśli jesteś kupującym i otrzymałeś od dostawcy fakturę zawierającą błędy, masz możliwość wystawienia noty korygującej. Za pomocą tego dokumentu możesz sprostować jedynie błędy formalne, takie jak błędna data wystawienia, informacje o nabywcy, data dostarczenia towarów lub wykonania usługi, lub nazwa (typ) produktu lub usługi. Jeśli sprzedawca wystawił fakturę bez odpowiedniego oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności”, mimo że miał taki obowiązek, również możesz wystawić notę korygującą. Za pomocą noty korygującej nie można jednak wprowadzić zmian w takich danych jak: Warto zwrócić uwagę, że nota musi zostać zaakceptowana przez wystawcę faktury, choć przepisy nie określają konkretnej formy tej akceptacji. Dokument korygujący powinien zawierać: Nota korygująca może być także wystawiona w formie cyfrowej. Duplikat Sprzedawca ma obowiązek wystawienia duplikatu faktury na żądanie nabywcy, jeśli oryginalna faktura zostanie zniszczona lub zaginie. Prawo nie określa konkretnej formy, w jakiej nabywca musi złożyć wniosek o wydanie duplikatu. Taka prośba może zostać złożona nawet w sposób ustny. Duplikat faktury musi zawierać te same informacje, które były zawarte w zaginionej lub zniszczonej fakturze VAT, z dodatkiem słowa „duplikat” oraz daty jego wystawienia. W sytuacji, gdy nabywca otrzymał już pierwotną fakturę i na jej podstawie odliczył VAT, ale faktura ta została później zniszczona, duplikat jest niezbędny do udokumentowania prawa do wcześniej dokonanego odliczenia podatku VAT. Natomiast jeśli nabywca w ogóle nie otrzymał faktury, na przykład z powodu błędu w adresie wysyłki przez sprzedawcę, duplikat staje się podstawą do odliczenia VAT. Odliczenie to może nastąpić za okres rozliczeniowy, w którym nabywca otrzymał duplikat, lub w ciągu jednego z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. Anulowanie faktury Przepisy prawne nie zawierają wyraźnych regulacji dotyczących anulowania faktur. Jednak na podstawie interpretacji organów skarbowych oraz orzeczeń sądowych można stwierdzić, że anulowanie faktury jest dopuszczalne pod dwoma równocześnie spełnionymi warunkami: Możliwość anulowania faktury może wystąpić, gdy: Aby prawidłowo anulować fakturę, konieczne jest: Mimo że anulowane faktury nie podlegają ewidencji księgowej, należy je przechowywać wraz z dokumentacją księgową firmy. Podstawa prawna:
Zielona karta – co to za dokument i kiedy jest potrzebny?
Czym jest Zielona Karta? Zieloną Kartą nazywamy dokument, który posiada status Międzynarodowego Certyfikatu Ubezpieczenia i stwierdza fakt posiadania przez daną osobę obowiązującego ubezpieczenia OC. Zielona Karta gwarantuje ochronę ubezpieczeniową na równorzędnym poziomie jak ubezpieczenie OC. W jakich krajach należy posiadać Zieloną Kartę? Podczas gdy standardowe OC jest honorowane w krajach wchodzących w skład Unii Europejskiej oraz tych, które podpisały Porozumienie Wielostronne, z Zielonej Karty obowiązkowo trzeba korzystać w przypadku chęci odwiedzenia: Z kolei w Kosowie należy wykupić dodatkowe ubezpieczenie graniczne, ponieważ nie obowiązuje tam ani OC, ani Zielona Karta. Za działanie systemu Zielonej Karty odpowiadają biura narodowe zrzeszające firmy ubezpieczeniowe z różnych krajów. W Polsce jest to PBUK (Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Zielona Karta – co w przypadku braku tego dokumentu? Jeżeli kierujący pojazdem nie posiada Zielonej Karty, a zamierza wjechać na terytorium RP, jest to dopuszczalne pod warunkiem wykupienia ubezpieczenia granicznego w jednej z placówek firm ubezpieczeniowych działających w okolicy punktów granicznych. Koszt ubezpieczenia granicznego jest wyznaczony poprzez ofertę danego ubezpieczyciela – zazwyczaj oscyluje w granicach od kilkudziesięciu do kilkuset złotych. Podstawowym czynnikiem mającym wpływ na wysokość opłaty jest okres, w ramach którego ubezpieczenie będzie gwarantować ochronę. Minimalny okres ważności ubezpieczenia na obszarze państw funkcjonujących w ramach systemu Zielonej Karty wynosi 15 dni, przy czym okres ten na terytorium RP został ustalony na 30 dni.
Długi przedsiębiorcy – co zrobić aby zabezpieczyć rodzinę?
Prowadzenie własnej działalności gospodarczej wiąże się niekiedy z popadnięciem w spiralę długów. Wystarczy jedna nierozważna inwestycja, nieopłacona faktura przez kluczowego kontrahenta lub opóźnienie w dostawie, aby przedsiębiorcy poślizgnęła się noga. Niestety prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej ma ten minus, że za wszelkie zobowiązania przedsiębiorca odpowiada całym swoim majątkiem, co w sytuacji posiadania przez niego rodziny może odbić się negatywnie również na jego najbliższych. Czym jest jednoosobowa działalność gospodarcza? Jednoosobowa działalność gospodarcza jest najprostszą formą prowadzenia własnego biznesu, która przeznaczona jest dla osób fizycznych. Założenie firmy w tej formie jest szybkie, tanie i w zasadzie niewymagające od przedsiębiorcy szczegółowej znajomości prawa. Działalność ta nie wymaga kapitału zakładowego czy sporządzania umowy lub statutu. Formalności związane z założeniem firmy można załatwić przed komputerem w ciągu kilkunastu minut. Wystarczy zarejestrować się w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz zgłosić powyższe do Urzędu Skarbowego, a także ZUS. Odpowiedzialność majątkowa przedsiębiorcy Ustawodawca nie ustanowił rozdziału między majątkiem jednoosobowej firmy a majątkiem prywatnym przedsiębiorcy. Oznacza to, że osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą odpowiada całym swoim majątkiem za zobowiązania firmy w sposób nieograniczony. Działa to w dwojaki sposób – zarówno wierzyciel przedsiębiorstwa (np. kontrahent), jak i wierzyciel osobisty przedsiębiorcy (np. bank, który udzielił kredytu gotówkowego) mają prawo do zaspokojenia należnych im wierzytelności z majątku firmy i majątku prywatnego przedsiębiorcy. Warto dodać, że nie występuje tu tzw. odpowiedzialność subsydiarna, przez co wierzyciel nie ma obowiązku w pierwszej kolejności próbować egzekucji z majątku firmy, a dopiero w przypadku jej bezskuteczności zwracać się wobec majątku prywatnego dłużnika. Rozdzielność majątkowa przy długach przedsiębiorcy Błędem, choć nie tak dużym, jak wydaje się to na pierwszy rzut oka jest to, że zdecydowana większość przedsiębiorców będących w małżeństwie nie reguluje kwestii ustroju małżeńskiego. Z dniem zawarcia związku małżeńskiego, pomiędzy małżonkami tworzy się małżeńska wspólność majątkowa. Do majątku wspólnego zalicza się w szczególności: wynagrodzenie za pracę; dochody z działalności gospodarczej każdego z małżonków; dochody z majątku wspólnego; dochody z majątków osobistych każdego z małżonków (przedmioty nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej, nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę). Brak rozdzielności majątkowej może doprowadzić do tego, że wierzyciel będzie mógł prowadzić egzekucję nie tylko z majątku osobistego dłużnika, ale również z majątku wspólnego małżeństwa. Możliwe jest to, jednak jedynie w sytuacji, gdy małżonek przedsiębiorcy wyraził zgodę na zaciągnięcie zadłużenia przez partnera. Jeśli takiej zgody nie wyraził, egzekucja może być prowadzona jedynie wobec majątku osobistego przedsiębiorcy. Jeżeli jednak małżonek dłużnika wyrazi zgodę na zaciągnięcie danego zobowiązania, będzie za nie odpowiadał, lecz tylko składnikami wchodzącymi do majątku wspólnego. Małżonek nigdy nie odpowiada za zobowiązania partnera majątkiem osobistym. Jeżeli przedsiębiorca wraz z małżonkiem zdecydują się na podpisanie intercyzy, majątek partnera dłużnika będzie nie do ruszenia, również ten, który przy wspólności wchodziłby do majątku wspólnego małżonków. Stanowi on bowiem oddzielną masę majątkową, z której wierzyciel nie ma możliwości egzekwowania swoich wierzytelności. O czym warto pamiętać to to, że ustanowienie rozdzielności majątkowej w czasie trwania małżeństwa, a po powstaniu zobowiązania (nawet jeszcze niewymagalnego) nie uratuje sytuacji. Przekształcenie jednoosobowej działalności gospodarczej w spółkę Aby uniknąć ryzykowania całym swoim majątkiem, przedsiębiorca przed wstąpieniem w związek małżeński i założeniem rodziny powinien zastanowić się nad przekształceniem swojej jednoosobowej działalności gospodarczej w jednoosobową spółkę kapitałową. Najprostszym sposobem będzie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Następstwem, a więc skutkiem przekształcenia firmy w taki sposób jest ograniczenie odpowiedzialności przedsiębiorcy. Odpowiedzialność za zobowiązania spółki nie ponosi z własnego majątku przedsiębiorca, a ponosi je sama spółka jako podmiot prawny. Krótko mówiąc prowadzenie działalności gospodarczej zawsze będzie wiązało się z ryzykiem długów. Nie jest możliwe całkowite zabezpieczenie przedsiębiorcy i jego rodziny przed odpowiedzialnością za długi firmy. Można natomiast dokonać szeregu czynności prawnych, które odpowiedzialność mogłyby ograniczyć. Warto zadbać o to, by nikt z członków rodziny nie odpowiadał swoim majątkiem za ewentualne długi przedsiębiorcy, a także rozważyć przekształcenie jednoosobowej działalności gospodarczej w spółkę kapitałową.
Co to jest rejestr BDO i kiedy trzeba dokonać tam wpisu?
BDO jest to skrót od Bazy Danych o Odpadach. W ramach tej bazy funkcjonuje rejestr podmiotów wprowadzających produkty, wprowadzających produkty w opakowaniach, prowadzących jednostki handlu detalicznego lub hurtowego, w których są oferowane torby na zakupy z tworzywa sztucznego, objęte opłatą recyklingową oraz gospodarujących odpadami. Wszystkie kwestie związane z działaniem tego rejestru uregulowane są w ustawie o odpadach. Art. 49 ww. ustawy, określa kto jest uprawniony do prowadzenia powyższego rejestru. I tak dla województwa lubelskiego będzie to marszałek województwa lubelskiego, a dla województwa mazowieckiego – marszałek województwa mazowieckiego. Wpis do rejestru może być złożony na wniosek przedsiębiorcy lub z urzędu. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym. Obowiązek rejestracji w rejestrze BDO Obowiązkiem wpisu do Rejestru BDO zgodnie z ustawą z dnia 14 grudnia 2012 roku są objęci przedsiębiorcy, którzy: wytwarzają, transportują lub przetwarzają odpady oraz prowadzą ewidencję tych odpadów, wprowadzają na terytorium kraju produkty w opakowaniach, opony, oleje smarowe, pojazdy, baterie lub akumulatory, sprzęt elektryczny i elektroniczny, produkują lub importują opakowania albo kupują je w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych (od firm unijnych). Należy pamiętać, że obowiązek ten jest również nałożony na jednoosobowe działalności gospodarcze. Mogą to być m.in. salony kosmetyczne, niewielkie warsztaty samochodowe czy też księgarnie. Zwolnieni z obowiązku rejestracji w BDO Zgodnie z art. 51 ust. 2 ustawy o odpadach nie podlegają wpisowi do rejestru: 1) osoba fizyczna oraz jednostka organizacyjna niebędące przedsiębiorcami wykorzystujące odpady na potrzeby własne, zgodnie z art. 27 ust. 8; 2) podmiot władający powierzchnią ziemi, na której są stosowane komunalne osady ściekowe w celach, o których mowa w art. 96 ust. 1 pkt 1-3, zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na przetwarzanie odpadów; 3) podmiot prowadzący działalność inną niż działalność gospodarcza w zakresie gospodarowania odpadami, który zbiera odpady opakowaniowe i odpady w postaci zużytych artykułów konsumpcyjnych, w tym zbieranie leków i opakowań po lekach przez apteki, przyjmowanie zużytych artykułów konsumpcyjnych w sklepach, systemy zbierania odpadów w szkołach, placówkach oświatowo-wychowawczych, urzędach i instytucjach (nieprofesjonalna działalność w zakresie zbierania odpadów); 4) transportujący wytworzone przez siebie odpady; 5) wytwórca odpadów będący rolnikiem gospodarującym na powierzchni użytków rolnych poniżej 75 ha, o ile nie podlega wpisowi do rejestru na podstawie ust. 1. Od tej ustawy są również wyjątki ujęte na przykład w rozporządzeniu Ministra Klimatu z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie rodzajów i ilości odpadów, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji. Przedsiębiorca nie będzie musiał uzyskać wpisu do rejestru w BDO jako wytwórca odpadów, jeśli będzie wytwarzał tylko odpady w niewielkich ilościach ujętych we wspomnianym rozporządzeniu. Obowiązek ten nie dotyczy również przedsiębiorców, którzy podpiszą stosowną umowę zawierającą zapis przenoszący obowiązek ewidencji opadów na osobę fizyczną, dla której świadczymy usługi z zakresu budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw. W takim przypadku wytwórcą odpadów będzie podmiot, dla którego świadczy się usługę, a tak jak wspomniano wyżej osoby fizyczne nie podlegają obowiązkowi ewidencji odpadów. Rejestr BDO – jak dokonać wpisu? Aby dana firma była wpisana do rejestru, przedsiębiorca musi złożyć wniosek w formie elektronicznej za pośrednictwem strony internetowej https://rejestr-bdo.mos.gov.pl. Następnie, po stwierdzeniu, że wniosek o wpis do rejestru nie zawiera braków formalnych, niezwłocznie, (nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku) marszałek województwa dokonuje wpisu do rejestru na wniosek podmiotu. Co zawiera wniosek o wpis do rejestru BDO? Wniosek o wpis zawiera następujące elementy: imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania, lub siedziby, adres e-mail, a w przypadku wyznaczenia autoryzowanego przedstawiciela – również kod pocztowy, miejscowość, nazwę ulicy, numer domu i lokalu, kraj, numer telefonu i faksu oraz osobę do kontaktu, a także szczegółowe dane producenta sprzętu, który go wyznaczył, obejmujące informację o imieniu i nazwisku, lub nazwie oraz adresie zamieszkania lub siedziby oraz wykaz wprowadzających sprzęt, którzy mogą korzystać z uprawnienia, o którym mowa w art. 25 ust. 3 Ustawy z dnia 11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym; numer NIP, o ile posiada, a w przypadku wprowadzających baterie lub akumulatory – także europejski numer identyfikacji podatkowej, o ile został nadany; imię i nazwisko oraz adres e-mail osoby uprawnionej do reprezentacji podmiotu; imię i nazwisko oraz adres e-mail osoby wypełniającej formularz rejestrowy; informacje o zakresie działalności. Do wniosku należy również dołączyć poniższe załączniki: kopia uiszczenia opłaty rejestrowej (100 zł mikroprzedsiębiorcy, 300 zł pozostali); w przypadku podmiotów wprowadzających sprzęt elektryczny oraz elektroniczny – kopia umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz kopie dokumentu potwierdzającego wniesienie zabezpieczenia finansowego; w przypadku autoryzowanego przedstawiciela – kopia umowy z producentami sprzętu elektrycznego i elektronicznego; w przypadku organizacji odzysku – kopia zaświadczenia wydanego przez bank prowadzący rachunek (lub lokatę terminową) o wpłacie kwoty równej wysokości kapitału zakładowego organizacji odzysku na pokrycie tego kapitału albo oświadczenie o wpłacie tej kwoty; w przypadku podmiotu wprowadzającego baterie lub akumulatory – informacja potwierdzającą dobrowolny udział w systemie ekozarządzania i audytu; gdy podmiot wprowadza pojazdy – umowa zawarta z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu; w przypadku organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego – kopia zaświadczenia wydanego przez bank prowadzący rachunek (lub lokatę terminową) o wpłacie kwoty równej wysokości kapitału zakładowego organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego na pokrycie tego kapitału albo oświadczenie o wpłacie tej kwoty. Jeżeli przedsiębiorca nie wniesie opłaty rejestrowej, nie wniesie ww. zabezpieczenia finansowego lub nie wpłaci kapitału zakładowego w wymaganej wysokości, marszałek województwa w drodze decyzji odmówi wpisu do rejestru.
Kim jest poręczyciel? Kiedy się go ustanawia?
Poręczyciel to osoba pomagająca uzyskać kredyt lub pożyczkę. Działa ona poprzez uwiarygodnienie kredytobiorcy przed instytucją udzielającą wsparcia. Poręczyciel zobowiązuje się do spłaty zobowiązania, jeśli dłużnik nie będzie regulował należności regularnie i zgodnie z umową. Odpowiedzialność za długi Obowiązujące przepisy przewidują tzw. prostą odpowiedzialność za zaciągnięte zobowiązanie. Oznacza to, że to dłużnik jest w pierwszej kolejności zmuszony do wykonania oznaczonej czynności. W przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wierzyciel powinien w pierwszej kolejności kierować swoje roszczenie do dłużnika. W związku z tym, że zobowiązania mogą przybierać różne formy, ustawodawca wiedział, że w niektórych sytuacjach jedna osoba nie będzie w stanie udźwignąć całej odpowiedzialności za zbyt wielki dług. Takie przypadki pojawiają się przede wszystkim wśród zobowiązań natury pieniężnej – kredytów i pożyczek. W związku z tym przepisy pozwalają na zastosowanie rozszerzonej odpowiedzialności za dług, określanej też jako odpowiedzialność akcesoryjna. Jej charakterystyczną cechą jest to, że oprócz podstawowego dłużnika za zobowiązanie odpowiada także osoba trzecia, która faktycznie nie musi korzystać z danego zobowiązania. Udział dodatkowego podmiotu jest formą zabezpieczenia interesów wierzyciela – jeśli główny dłużnik nie będzie w stanie wykonać swoich powinności, roszczenia mogą być kierowane do dłużnika dodatkowego. Innymi, dodatkowymi zabezpieczeniami zobowiązania może być: zastaw hipoteka przewłaszczenie na zabezpieczenie W jakiej sytuacji potrzebny jest poręczyciel kredytu? Poręczenie kredytu jest niezbędne w sytuacji, gdy osoba, która ubiega się o jego przyznanie, nie posiada wystarczającej zdolności kredytowej. W takim przypadku poręczenie stanowi dodatkowe zabezpieczenie, a więc bank jest w stanie udzielić finansowania pomimo wątpliwości co do możliwości finansowych kredytobiorcy. Żyrant kredytu czasami pomaga również wynegocjować z bankiem lepsze warunki kredytowania. Poręcznie obniża bowiem ryzyko banku, dlatego może on w zamian zgodzić się na niższe oprocentowanie lub udzielenie kredytu w większej wysokości i na dłuższy okres spłaty. Standardowo poręczenie jest wymagane przy zaciąganiu kredytu studenckiego – żyrantem może być w tym przypadku np. rodzic. Warto pamiętać, że poręczenie stosowane jest nie tylko do zabezpieczania kredytu bankowego, ale również różnego rodzaju pożyczek – zarówno tych oferowanych przez instytucje pozabankowe, jak i pożyczek prywatnych. Kto może zostać poręczycielem? Poręczycielem może zostać wyłącznie osoba pełnoletnia, która posiada zdolność do czynności prawnych oraz zdolność kredytową. Niezbędna jest zatem stabilna sytuacja zawodowa i stałe dochody. W praktyce oznacza to najczęściej umowę o pracę na czas nieokreślony. Nie oznacza to jednak, że inna forma zatrudnienia dyskwalifikuje do bycia żyrantem. Wiele instytucji akceptuje fakt, że żyrant uzyskuje dochody np. z działalności gospodarczej bądź emerytury. Nie ma zatem jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, kto może być poręczycielem, ponieważ każdy bank może mieć w tym zakresie inne wymagania. Niektóre banki ustalają np. maksymalny wiek kredytobiorcy, inne wymagają określonego poziomu dochodów itp. Należy pamiętać, że rzadko kiedy możliwe jest poręczenie kredytu przez małżonka. Najczęściej funkcję żyranta pełnią rodzice bądź rodzeństwo, albo dalsi krewni kredytobiorcy. Równie dobrze może być to także osoba niespokrewniona np. przyjaciel, partner lub kolega z pracy. Podsumowując, poręczyciel to osoba, która musi najczęściej spełnić następujące wymagania: ukończyć 18 lat, mieć zdolność do czynności prawnych, mieć zdolność kredytową, nie mieć zaległości w spłacie swoich zobowiązań (banki sprawdzają żyranta w BIK i BIG). Poręczycielem może być również inna instytucja – przykładowo, poręczeniami kredytów firmowych zajmują się profesjonalnie tzw. fundusze poręczeniowe. Jak ustanowić poręczenie? Podżyrowanie pożyczki lub kredytu powinno nastąpić w formie pisemnej. Zwyczajowo ma to miejsce w treści umowy, która wiąże bezpośrednio wierzyciela i głównego dłużnika. Określa się w niej zakres odpowiedzialności poręczyciela oraz okoliczności, w których to on będzie odpowiedzialny za prawidłowe wykonanie zobowiązania. Poręczenie nie podlega dodatkowym opłatom, nie musimy także odwiedzać w tym celu kancelarii notarialnej. Umowa poręczenia może zostać zawarta również odrębnie – jako osobny druk dołączany do podstawowej umowy zobowiązującej dłużnika. Jej przygotowanie może zostać zlecone zarówno wierzycielowi, jak i samemu dłużnikowi. Nie ma obowiązku korzystania z pomocy prawnika przy konstruowaniu takiego zobowiązania. Wzór umowy poręczenia znajdziesz tutaj.
Faktura korygująca z oznaczeniem MPP
W jakich przypadkach wystawiana jest faktura korygująca? Na podstawie art. 106j ust.1 ustawy o VAT fakturę korygującą wystawia się w przypadkach, gdy: obniżono cenę po dokonaniu sprzedaży, podwyższono cenę dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty otrzymanej przed dokonaniem sprzedaży, dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Faktura korygująca powinna zawierać dane określone w art. 106j ust. 2 ustawy o VAT tj. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”; numer kolejny oraz datę jej wystawienia; dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca: określone w art. 106e ust. 1 pkt 1–6, nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą przyczynę korekty, jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej; Należy tutaj podkreślić, że w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem przekracza 15.000 zł (lub równowartość tej kwoty), obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, faktura powinna zawierać wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”. Tak stanowi art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o VAT. Jak wynika z objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie mechanizmu podzielonej płatności, ze względu na powiązanie obligatoryjnego MPP z określonym limitem kwotowym na fakturze oraz ujęciem na niej choćby jednej z pozycji wskazanych w załączniku nr 15, dokonywanie korekt VAT może powodować różne obowiązki powiązane z mechanizmem podzielonej płatności. Z jednej strony korekta taka może skutkować powstaniem obowiązku zapłaty w MPP, a z drugiej spowodować, że taki obowiązek zniknie (przykłady 1 i 2). Przykład 1 Podatnik dokonał dostawy towarów z załącznika nr 15 do ustawy o VAT. Transakcję udokumentował fakturą na łączną wartość brutto 18 450 zł i podatek VAT 3 450 zł, oznaczając ją wyrazami „mechanizm podzielonej płatności”. W wyniku korekty faktury zmniejszyła się podstawa opodatkowania, tj. po korekcie łączna wartość brutto wyniosła 16 605 zł, podatek VAT 3 105 zł. Faktura korygująca powinna zostać oznaczona wyrazami „mechanizm podzielonej płatności”, z uwagi na to, iż nadal spełnione są kryteria co do przedmiotu dostawy oraz wartości faktury. Przykład 2 Podatnik dokonał dostawy towarów z załącznika nr 15 do ustawy o VAT. Transakcję udokumentował fakturą na łączną wartość brutto 19 000 zł i podatek VAT 3 552,84 zł, oznaczając ją wyrazami „mechanizm podzielonej płatności”. W wyniku korekty faktury dostawa nie obejmuje towarów z załącznika nr 15 do ustawy o VAT i zmniejszono podstawę opodatkowania, tj. po korekcie łączna wartość brutto wyniosła 16 000 zł, podatek VAT 2 991,87 zł. Z uwagi na brak spełnienia kryterium przedmiotu dostawy faktura korygująca nie powinna zawierać wyrazów „mechanizm podzielonej płatności”.
Ustawa o COVID-19
Załączamy ustawę z dnia 31 marca 2020 r.o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw). Można ją pobrać tutaj: